Terwijl ik deze column schrijf, vliegt een vooruitblik van Nieuwsuur voorbij: er komt morgen (24 januari) een item over de mobiele sperma-inseminatiekit. Ben benieuwd.
Terwijl ik een groot pleidooi wil houden over spermadonatie aan fertiliteitsklinieken, lijkt het of de trend die is ontstaan door het huidige tekort aan donorsperma niet meer te stoppen is.
De wetgeving staat het niet toe om commerciële ivf-klinieken te openen in Nederland. Daarom gaan vrouwen shoppen in het buitenland, vooral in Denemarken, dat inmiddels hofleverancier van Europa is. Dat is iets om over na te denken!
Met alle begrip voor een megakinderwens, het gaat toch niet alleen om het zwanger worden an sich, maar om een leven lang met een kind, aan wie je later gaat uitleggen hoe hij of zij op de wereld is gekomen.
Het is een goede zaak dat er geen commerciële klinieken in ons land mogen worden geopend. Maar “Als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed naar de berg moeten gaan”, en dat gebeurt dan ook.
Het zal niet lang duren, vrees ik, voordat er een ruimte in de wet wordt gebruikt om een soort samenwerkingstraject te realiseren, zodat er toch sperma uit Denemarken of België (waar je ook anoniem mag doneren) gebruikt wordt in Nederlandse klinieken. Het is best een gedoe om elke maand zo’n reis te maken. Maar veel ingewikkelder nog: hoe waarborg je het recht van het kind om de ouders te kennen? En in geval van een donorvader dus het recht om vanaf een bepaalde leeftijd gegevens op te vragen? Een Nederlandse donor is sneller gevonden in het Nederlandse systeem dan in het buitenland. Een hellend vlak, als je ’t mij vraagt.
De keuze tussen een hele lange wachtlijst (en nog steeds weigering van single vrouwen bij diverse klinieken), of zelfs een algehele intake stop, of moeten afreizen naar Denemarken, of via internet zelf actief op zoek gaan naar een donor, laat steeds meer vrouwen besluiten te kiezen voor het laatste. Vanwege het tekort aan donorsperma in fertiliteitsklinieken hebben diverse mannen een oplossing bedacht: voor slechts de ‘vergoeding van de reiskosten’ komen ze bij je thuis doneren. In een potje wel te verstaan. Ze komen net zo vaak langs als nodig is. Doel: zoveel mogelijk kinderen verwekken. Waarom willen vrouwen een kind van zo’n man?
Het is fantastisch dat je bij een (niet-commerciële) kliniek terechtkunt in Nederland. Het is goed dat de anonimiteit van spermadonoren is opgeheven, omdat je kind dan later gewoon kan opvragen wie zijn of haar biologische vader is. Als je de stap gaat zetten om via een donor zwanger te worden, weet je als het via een fertiliteitskliniek loopt dat de medische achtergrond van de donor is gecheckt, en dat het zaad van goede kwaliteit is, superzaad zeg maar. Of zoals ze in het Engels zeggen: ‘Olympic swimmers’.
Onwaarheden
Omdat het geen favoriet gespreksonderwerp is op de vrijdagmiddagborrel op het werk, of de familielunch op zondag, ontstaan er veel onwaarheden in hoofden van mannen, en vrouwen, en heeft iedereen een mening over spermadonatie. Maar weinigen weten echt waar ze over praten. Weg met het taboe! Als je spermadonor bent, ben je niet de vader van de kinderen.
Er is dus geen erfrecht en geen onderhoudsplicht. Ook is het niet zo dat donorsperma wordt gebruikt tot het op is (zodat je misschien wel 100 kinderen zou kunnen hebben).
Wat wel waar is, is dat er altijd mensen zullen zijn die spermadonoren ontzettend dankbaar zijn, omdat ze weten dat hun kinderwens toch vervuld kan worden, en dat hun kind later wel kan nagaan wie zijn of haar biologische vader is.
En dat idee is toch net even wat prettiger dan uit te zoeken welke Deen (die er nog voor betaald werd ook!) of welke particuliere internetdonor (wie is hij eigenlijk?) een (bescheiden) rol speelt in jouw leven en dat van je kind.
geschreven januari 2011
SingleMoeder.nl 